Bugün senden vazgeçtiğimi
öğrendim. Daha dün akşama kadar seviyordum seni. Her şeyi göze almıştım
senin için. Dünyadaki herşeyden vazgeçmiştim. Ta ki bu sabaha kadar.
Meğerse dünya benim bildiğim gibi değilmiş, çok daha büyük ve
acımasızmış.
Bugün senden vazgeçtiğimi anladım. O acımasız dünyayla karşılaşınca
kimse için dünyadan vazgeçilmeyeceğini anladım. O öyle kıskanç ki onu
bıraktığın, ona sırt çevirdiğin an elinden her şeyini alıyor. Bugün
bunu fark ettim. Varsın alsın her şeyimi, sen varsan bana yeter diye
düşündüm. Bu sefer gerçekler çıktı karşıma. Tek tek yıktılar
hayallerimi, umutlarımı...
Bana kızma sevdiğim. Tek istediğim seni sevmek, senin yanında
olabilmekti. Bütün her şeyde sen vardın bu sabaha kadar. Dünya ondan
vazgeçtiğimi anlayınca her şeyi yıktı art arda. Önce hayaller... onlar
zaten pamuktandır, narindirler. Sanki üzerlerine su dökülmüş gibi
çökmeye başladılar, eridiler ve kaybolup gittiler. Ama yıkılmamıştım.
Umutlarım vardı daha. Onalar güveniyordum. Meğerse en başta onlar çekip
gitmiş. Hepsinde bir parça dünya varmış çünkü, sonradan fark ettim.
İçimde sadece sen, senin sevgin vardı. Ve o an geldi. Ruhum ve dünya
arasında pazarlık başladı. Sevgine karşılık herşeyim. Pes etmedim,
direndim ama aşkın da tek taraflısı karın doyurmuyor ki bebeğim...
Kendimi kaybettim bi ara. Sonra sanki yeniden ışık doğdu. Güçlenmeye
başladım. Tamamen kendime geldiğimde herşeyim yanımdaydı. Ama
sevgim...o yoktu! O an anladım. Bugün senden vazgeçmişim...